‘ONUNCU KÖY’ ALINTILARI

BİR DENEME

Onuncu Köy

Yazmak; düşüncelerini anlatmak, kendini anlatmak, görmezden gelinenlere ışık tutmak… Zor iştir bana göre. Önce kendinle yüzleşeceksin. Beyninin en karanlık köşelerine sakladığın düşünceleri çıkaracaksın gün yüzüne, yüreğine bakacaksın; hala temiz ve parlaksa, bir mücevher gibi ışığı yansıtıyorsa sarıl artık kalemine. En sert fırtınalarda bile hedeften bir milim sapmasın, asla titremesin elin. Bir terazi kadar doğru, kılıç kadar keskin olsun kalemin. Öyle keskin olsun ki sahte resmi tam ortasından yarıp ardındaki karanlığı gösterebilsin ya da bir iğne olsun, bir maskenin ucunu kaldırıversin. Beynini, yüreğini, insanlığını pazara çıkarmış birini görsen de sen sakın kalemini satma! Onurunu yitirenden sadece bir yığın çöp kalır geride. Zaman acımasızdır, hiç bıkmadan, sabırla öğütür bu çöpleri. Tarih de çöplükleri değil, gerçeği araştırır. Kimsenin uydusu olma; başkasının sahte ışığını yayma, kendin güneş ol, aydınlat bataklıkları. Öyle aydınlat ki; hiçbir kötülük gölgede kalmasın, kök salmasın derinlere. Kimi zaman usta bir cerrah ol, çekip alıver gözlerdeki perdeyi.

İşte yazmak, böyle bir şey bence: Hep gerçeği gösteren bir pusula olmak… Doğruyu söylemekten korkmamak… Unutmayın ki dokuz köyden kovulsanız da her zaman bir ‘onuncu köy’ bulunur.

[http://www.uslanmam.com/deneme-hikaye/1038393-onuncu-koy.html]

BİR ŞİİR

Onuncu Köy

Birinci köyde insanlar gördümki Koltuklarında iğreti heybetleri Zaman zaman satılmış maşaları ve Haksız çıkarlarına tutsak Çağrı zillerindeydi elleri. İkinci köyün insanları Kıraç toprakta biten Bodur ağaçlar gibiydiler. Özgürlüklerinin prangasına küskün Fakat ihtiraslı ve Çoğu kez elpençe divandılar. Üçüncü köy, Bir şafak vaktinin titrek aydınlığında Haksızlıklara ağlıyor gibiydi. Tutkulu ama çaresizdiler. Dördüncü köy, Zamansız bir öfkenin Sarhoş mutluluğunu yaşarken, Beşinci köy Çaresizliğin girdabında Yalnızca düşünüyordu. Altıncı köyün insanları Haksızlığa başkaldırmışlardı. Akşamın alaca karanlığında Kayaları ufalamaya çalışan Asi dalgalar gibiydiler. Yedinci köyün insanları Sıcak denizlere yol alan buzdağlarının Zalim yalnızlığında endişeliydiler. Sekizinci köy Bir kış gecesinin kahreden soğuğunda Etrafı aydınlatmaya çalışırken Dokuzuncu köyün insanları En duyarlı fakat en çaresiz yerdeydiler. Pişman değillerdi ama Biryerde yanlış yaptıklarını iyi biliyorlardı. Yorgundular fakat mutluydular. Onuncu köyün insanları, Bir Fatiha okunma süresi kadar Kısa mutluluklarıyla ve Sonsuz bir karanlığın kucağında Yanyana yatmaktaydılar... 1997-İzmir, Kemal Müftüoğlu  [http://www.antoloji.com/onuncu-koy-5-siiri/] BİR ŞARKI [Ceza, Onuncu köy albümü, Onuncu köy şarkısı]